Toen ik jaren geleden van de middelbare school afging wist ik eigenlijk niet wat ik wilde gaan doen. Dus besloot ik, na het bezoeken van allerlei open dagen verschillend van maatschappelijk werk tot de politie tot de bosbouwschool en het Cios om naar de meubelmakers opleiding te gaan. Waarom? Omdat ik geen flauw idee had wat ik wilde en mijn familie uit de houthandel komt en ik dus genetisch wel iets met hout heb. Je kunt maar een reden hebben om een keus te maken!

Binnen een maand wist ik al, hier word ik niet gelukkig van. Uiteraard besprak ik dit met mijn ouders. En mijn vader zei: “ ga uitzoeken wat je wel wilt en ga in de tussentijd verder met dit”. Ik was nog heel jong en kon niet tijdelijk gaan werken, dus het was dit of iets anders waarvan ik ook niet wist wat.

Veel onduidelijkheid dus. In de anderhalf jaar dat ik op de MTS zat keek ik om me heen, had mijn bijbaantjes, was k veel aan het sporten en ging ik gewoon door met leven. En met zoeken wat dan wel. Ik heb geen extra beroepskeuze testen gedaan, die had ik al een aantal versleten op de middelbare school. Maar ben doorgegaan met wat ik op dat moment moest doen. Niet meer dan dat. Een vriendinnetje van mij had ook na haar middelbare schooltijd een keus gemaakt die niet helemaal paste en zij vertelde me op een dag dat ze naar een opleiding zou gaan waar ze de HAVO of het VWO in een paar jaar kon doen. En toen ging bij mij ineens het lampje aan. Dat ga ik ook doen. Ik kwam thuis en vertelde mijn ouders, ik ga naar dezelfde school als mijn vriendin en daarna ga ik fysiotherapie doen. En dat laatste rolde mijn mond uit. Ik was nog nooit bij een fysiotherapeut geweest, ik wist niet eens wat een fysio precies doet. Maar toen ik het zei klopte het gewoon. Sterker nog de volgende dag ha dik al uitgezocht wat er voor nodig was om daar te komen, welke tussenstappen ik moest maken en hoe ik dat moest gaan doen.

Nu zul je denken waarom schrijft ze dit verhaal…

Daar kom ik nu op! In die anderhalf jaar dat ik het niet wist, was ik aan het wachten op een antwoord, maar niet bewust. Ik was gewoon aan het doen wat ik dacht te moeten doen. En dan gaat wachten zomaar voorbij. En dan is soms een verhaal of één zinnetje van iemand voldoende om de volgende stap te bepalen om van daaruit verder te gaan maar dan met een versnelling die helemaal past. Dus wachten tot het kwartje valt is makkelijker als je doorgaat met wat je moet doen, de was, eten koken, rondkijken en blijven praten met anderen. Luisteren en genieten. Doen waarvan je moet lachen en waar je het lekker warm van krijgt. En dan voelt wachten niet meer als wachten, het voelt als lopen naar een onbepaald doel. Totdat het doel helder wordt! Want als het doel eenmaal helder is … dan rol je vooruit, duwt de wind je voort en kost het geen moeite meer. En in de tussentijd.. gewoon maar doen wat je moet doen en genieten van wat er is!

Ik wens je een heerlijk doen en genieten.   

En wil je nou niets missen van de tips en inspiratie meld je dan aan voor de wekelijkse update