Herken jij dit?

Je bent een jonge zorgprofessional en werkt al een tijdje. Je houdt van je baan, maar je bent ’s avonds na het werk doodmoe. Dit komt, denk je, doordat je regelmatig verliest in de emoties en verhalen van patiënten op het werk. Daar wil je vanaf, je wilt je op en na je werk fit en energiek voelen.

Je loopt weg na de eerste patiënt van de dag om door te gaan naar de volgende. Jouw energie is nu al tot het nulpunt gedaald. Oh nee, denk je, ze heeft me leeggezogen. Dit is niet de eerste keer en ondertussen weet je ook niet meer hoe je tussendoor jezelf weer oplaadt. “Hoe zorg ik toch dat dit niet meer gebeurt”, denk je vertwijfeld. Want als je alleen bent heb je nergens last van, maar in contact met anderen, dan gebeurt het regelmatig.

Je patiënt vertelde je zojuist een ontzettend verdrietig verhaal. Je bent er erg door geraakt. Het is alsof die emoties onder je huid kruipen en je ze de hele dag meedraagt, je wordt daar echt moe van. Dat kan toch niet de bedoeling zijn denk je. Hoe kom ik van die vermoeidheid af?

Bijna knikkebollend kijk je naar de klok, je moet nog een kwartier. Je hoofd schiet omhoog, zo wil je niet werken! Wederom komt er een stemmetje in je hoofd die zegt, ik doe iets fout! Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik me zo laat meeslepen door mijn patiënten, dat er geen energie meer voor mij over is. Eigenlijk dacht je dat het werk wel zou wennen na een tijdje, ondanks dat het zo’n intensieve baan is. En dat het gevoel dat je jezelf verliest in een ander vanzelf weg zou gaan. Maar dat is niet zo.

Daarnaast lijkt het alsof jouw collega’s nergens last van hebben. Je durft ook niet te vragen waarom ze er geen last van hebben, dan lijkt het net alsof je het werk niet aankan.

Je loopt de gang op, iets eerder dan normaal, je hebt de behandeling iets ingekort. Je kunt niet meer! Meteen bekruipt je de twijfel of je wel alles gedaan hebt voor de patiënt. Je wil graag je uiterste best doen maar je bent zo moe na het heftige verhaal van de client van vanmorgen, dat je even rust wilt. Je baalt van jezelf en belooft jezelf de volgende keer extra je best te doen voor deze dame.

Toch komt ook het beeld van de patiënt van gisteren naar boven. Hij was zo dankbaar dat je hem goed hebt geholpen. Dat voelde zo goed. Je wist meteen weer, ik heb een beroep om trots op te zijn. Iets wat nuttig is voor de wereld en wat mij ook nog vervuld. Je vraagt je af, hoe kom ik van die vermoeidheid af, hoe laat ik me niet meer zo meesleuren door de emoties en verhalen van anderen, dan kan ik echt alles geven wat patiënt nodig heeft. En zou mijn werk echt helemaal top zijn.

Eenmaal thuis aangekomen voel je, dat je nog vermoeider bent dan je dacht. Tijd om op te laden was er niet. Eigenlijk heb je nog een afspraak met een vriendin, maar echt zin erin heb je niet. Stiekem denk je kon ik maar alvast naar bed toe. Terwijl je jezelf dat hoort denken wordt je een beetje bang, wat als dit het is, dat ik alleen maar werk en geen tijd meer heb voor leuke dingen. Je hoort jezelf nog zeggen tegen je moeder, “maar ik werk om te leven niet andersom”. Maar nu leef ik niet echt, ik ben alleen maar moe van het werk en alle emoties en verhalen die ik meesleep.