Herken jij dit?

Je bent moe. Die moeheid gaat niet meer over. In je leven zijn niet zoveel dingen waarvan je denkt, hier moet ik voortdurend moe van zijn! Ja, je hebt echt wel wat te doen met je leuke gezin, je partner, je part-time baan en je vriendenkring. Maar zo moe als jij bent, dat is niet normaal!

Het erge is, dat nu de kinderen op de drempel van de middelbare school staan en meer op eigen benen komen, jij dacht nu ga ik weer leuke dingen doen. Net nu merk je dat je niet vooruit te branden bent. De moeheid gaat niet over. Dit kan niet langer zo, er moet nu iets gebeuren.

Terwijl je voor de spiegel staat en je make-up opdoet denk je: “Ik hoop dat het feestje niet zo leuk is, dan kan ik eerder naar huis, naar bed” Je schrikt van je eigen gedachten, dit is een belachelijke gedachte voor jou. Want jij houdt van feestjes, alleen nu voel je het niet meer. Dit is de moeheid die spreekt. Normaal leefde je hiervoor en kreeg je er energie van. Dit is alarmerend! Hoe heeft het zover kunnen komen?

Het is niet zo dat je niets hebt ondernomen om de vermoeidheid te laten verdwijnen. Je bent al bij de huisarts geweest en zelfs de fysiotherapeut omdat je er ook nek en schouderklachten bij kreeg. Die werden wel beter, maar de moeheid niet! Je hebt ook je agenda al leger gemaakt, hebt leuke afspraken laten schieten. Je denkt er zelfs over om minder te gaan werken. Je gaat op tijd naar bed en toch wordt je iedere ochtend moe wakker en duik je er ’s avonds nog vermoeider in.

In je gedachten had je het al helemaal uitgestippeld, als de kinderen me iets minder nodig hebben ga ik die gave opleiding doen, om nog verder te komen in je werk. Echter nu zag je de inschrijfdatum voor de opleiding voorbij komen en het enige wat je kon denken was “hoe dan”! Hoe ga ik dit voor elkaar krijgen? Als ik zelfs deze dingen niet meer kan doen, wat blijft er dan nog over? Het leven is minder leuk zo, maar eigenlijk houd ik van het leven. Hoe krijg ik mijn energie weer terug?

Je vriendin heeft jullie gezin uitgenodigd voor een weekendje Ardennen, je normale zelf was springend van enthousiasme al begonnen met met wat kunnen we daar doen, welke wandeling kunnen we maken en wat zouden de kinderen het gaafst vinden. Je zou het helemaal uitgedacht hebben. Maar nu zie je er tegenop. En het ergste is, ze verwachten wel van me dat ik dit allemaal regel. En gelijk hebben ze ook, want zo ben ik! Maar nu kan ik het allemaal niet opbrengen.