Één collega heeft zich zojuist ziek gemeld, één collega is op vakantie, één collega is met zwangerschapsverlof en er staat een vacature uit. De baas vraagt dus of er extra gewerkt kan worden. Uiteraard wordt er ‘ja’ gezegd, de praktijk van deze huisarts is niet supergroot, het is een hecht team dat voor elkaar staat. En als alle assistentes weg zijn dan kan de huisarts zijn praktijk niet goed draaien.
Dus deze assistente zei: ‘ja ik werk vandaag wel de hele dag’.
Een cliënte van mij, die verpleegkundige is, stond naar dit tafereel te kijken afgelopen week in de praktijk waar ze werkt. Ze zag de wallen onder de ogen van de assistente en zei: ‘je moet dit niet doen hoor, denk ook een beetje aan jezelf’. De huisartsassistente keek haar aan glimlachte dapper en zei, komt goed hoor en begon met het werk.
Na de drukte ochtend, was het tijd voor overleg. De agenda vulde zich snel deze week zei de assistente en zat al aardig vol. De huisarts, die ook de eigenaar was, bedankte iedereen voor het teamwork en ze gingen weer aan de slag.
Later die middag werd er gebeld, een patiënt wilde graag komen, vandaag nog. Dat kon niet gaf de assistente aan. Hierop werd de patiënt boos en liet hij de toch al vermoeide assistente onvriendelijk weten wat hij ervan vond. En op dat moment knapte er iets, de assistente begon terug te schreeuwen, dat het heel druk was, dat iedereen moest wachten enz. Toen ze de hoorn op de haak gooide begon ze hartverscheurend te huilen.
Mijn cliënte vertelde dat ze nu ziek thuis zit en dat het waarschijnlijk wel even gaat duren voordat ze terug is. Er zit nu een paar dagen een gepensioneerde collega die voor halve dagen de assistentes vervangt. De rest van de dag is er niemand beschikbaar achter de balie!
Het is zo herkenbaar dat we loyaal zijn aan het bedrijf, zeker in kleine bedrijven zie je zit. Maar als we zelf de grens niet aangeven, dan krijgen we uiteindelijk de rekening gepresenteerd. In de vorm van een burn-out of andere klachten, die langdurig kunnen blijven hangen.
Iemand die ik sprak zei: “ik vind dat leidinggevenden en bazen hun personeel in bescherming moeten nemen als ze zien dat het te druk is”. Dat is een interessante opmerking in mijn ogen. Dat zou dus inhouden dat de baas verantwoordelijk is voor de hoeveelheid werk die jij doet. En dat hij of zij moet zien wanneer het te veel is. Er zit wel wat in toch.
Ik ben het daar helemaal niet mee eens!
Wij zijn allen verantwoordelijk voor onze eigen grens!
Je moeder of vader komt toch ook niet meer je hand vasthouden op een feestje om te zeggen hoeveel je wel of niet mag drinken en hoe laat je naar huis moet. Dit heet volwassen zijn, zelf je grens stellen en daar ben jij verantwoordelijk voor. Daarnaast niemand kan zien wat er bij jou van binnen gebeurd, al doen sommige daar een poging toe en zitten ze misschien zelf vaak goed met hun opmerkingen daarover. Alleen jij voelt en weet wat goed voor je is.
En laten we wel wezen, het is fantastisch als een baas met je meekijkt en zegt, we hebben een probleem maar ik wil niemand te zwaar belasten we moeten (ook) naar andere oplossingen zoeken.
Ik sta ervoor dat we allemaal, al is het een beetje, beter onze grens bewaken. Zelfs als er een personeels tekort is. Als we die grens bewaken, blijven we fitter, en kunnen we mogelijk zelfs nadenken over het vinden van andere oplossingen. Daarbij, we hebben een prachtig vak in de zorg, we staan er voor anderen, maar als we niet voor ons zelf staan regelmatig, dan hebben we binnen afzienbare tijd zelf verzorging nodig.
Ben jij nou iemand die regelmatig ‘ja’ zegt ook al schreeuwt je lijf eigenlijk ‘nee’. Of laat je jouw loyaliteit naar een ander het winnen van de verantwoordelijkheid voor jezelf. En wil jij die burn-out voorkomen. Dan is de workshop grenzen stellen voor de zorgverlener iets voor jou.
Ben jij klaar om goed voor jezelf te zorgen?