Het lichaam lijkt de vijand
Maar… hoe doe je dat dan?
Ze zat tegenover me.
Een mooie vrouw, begin vijftig, net begonnen aan haar traject na de diagnose borstkanker.
“Ik voel me zó in de steek gelaten,” zei ze.
“Mijn lichaam heeft me verraden. Ik dacht dat ik gezond was… en nu dit.”
Dat zinnetje hoor ik vaker.
En het raakt me telkens weer.
Want ik begrijp haar, niet omdat ik borstkanker heb gehad, maar omdat ook mijn lichaam mij voor mijn gevoel soms in de steek heeft gelaten.
Wanneer je lichaam ziek wordt — juist het lichaam dat je altijd heeft gedragen — voelt het alsof de grond onder je vandaan zakt.
Je voelt je machteloos, boos, verdrietig.
En ergens diep vanbinnen hoor je jezelf denken:
‘Waarom doet mijn lichaam dit?’
Toen we onze samenwerking begonnen, gaf ik haar een simpele oefening mee.
Iets om haar systeem weer een klein beetje tot rust te brengen.
Niet om te genezen — maar om opnieuw verbinding te maken met haar lijf.
Een paar dagen later kreeg ik een berichtje van haar:
“Ik heb hoofdpijn en moet constant plassen.
Dit voelt niet goed… doe ik iets fout?”
Ik glimlachte toen ik het las.
Niet omdat ik haar klachten bagatelliseerde,
maar omdat ik wist: haar lichaam is aan het werk.
Ik legde haar uit dat het vele plassen vaak betekent dat het lijf afvalstoffen aan het afvoeren is.
En dat de hoofdpijn kon wijzen op spanning die loskomt.
Ik zei: “Je lichaam probeert ruimte te maken,
het wil je helpen.
Het vraagt alleen even om vertrouwen.”
Dat is precies wat zo moeilijk is als je ziek bent:
vertrouwen.
Want bijna iedereen die ik zie met kanker, heeft dat vertrouwen verloren.
Logisch ook.
Je lichaam, dat ooit veilig voelde, lijkt ineens de vijand te zijn.
Maar het bijzondere is:
zodra we weer samenwerken met het lichaam —
in plaats van ertegen te vechten —
begint er iets te veranderen.
Niet alleen in het hoofd,
maar ook diep in de cellen.
Rust keert terug.
De ademhaling verdiept.
Er ontstaat zachtheid.
En in die zachtheid kan heling weer beginnen.
Een week later kwam ze terug.
We werkten verder, met haar hoofdpijn als ingang.
Tijdens de behandeling voelde ze het zelf gebeuren:
haar ademhaling zakte,
de druk in haar hoofd verminderde,
en voor het eerst sinds lange tijd voelde ze rust.
Twee dagen later appte ze opnieuw:
“Ik was even heel moe,
maar het gaat nu zoveel beter.
Iedereen zegt dat ik er rustiger en lichter uitzie.”
Ik kreeg er kippenvel van.
Niet omdat alles ineens “goed” was —
maar omdat ze weer vertrouwde.
Vertrouwde op haar lichaam,
dat niet tegen haar werkte,
maar vóór haar.
En dat is precies waar heling begint.
Niet in het gevecht.
Niet in het “doorduwen.”
Maar in de samenwerking.
Je lichaam is niet de vijand.
Het is een deel van jou dat je probeert te helpen —
ook als het pijn doet,
ook als het je bang maakt,
ook als je het even niet begrijpt.
Het heeft jouw liefde en vertrouwen nodig om weer te kunnen doen
waar het altijd al voor bedoeld was:
jou dragen.
Je lichaam als bondgenoot.
Dat is de weg terug naar rust, herstel en vertrouwen —
ook midden in ziekte.
In november geef ik een workshop; “De 5 stappen naar sneller en beter herstellen bij borstkanker” Ontdek wat jij zélf kunt doen om je herstel te versterken van binnenuit.
Ben je geïnteresseerd of ken je iemand die dit kan gebruiken, stuur dit blog dan zeker door. Neem gerust contact met me op voor meer details. Meer informatie volgt zo spoedig mogelijk.
Voor nu kijk naar welk deel van jouw lichaam je wel kunt vertrouwen, maak daar de start tot het bondgenootschap mee.