Een aantal jaar geleden heb ik een tijdje in de ziektewet gezeten. Ik was moe, heel erg moe. Had te veel van mezelf gevraagd, de spreekwoordelijke (en clichématige, dus ware) tropenjaren met de jonge kinderen, combineren met een 3-jarige studie en daarnaast gewoon werken. En dan natuurlijk nog familie, vrienden, sport, gezondheidsactiviteiten, die gingen door al stonden die op een zeer laag pitje.
Werken in de zorg, is zorgen voor het welzijn van anderen. Zorgen voor de meest optimale gezondheid van anderen, zowel mentaal als fysiek. Uiteraard hebben de ‘anderen’ wel hun eigen verantwoordelijkheid.
Mijn verantwoordelijkheid was goed voor mezelf zorgen. En mogelijk heb ik dat niet optimaal gedaan! Maar mogelijk ook wel!
Mijn man en ik wisten van te voren dat het een zware tijd zou worden en daar hebben we ons op voorbereid. Ik wilde de opleiding heel graag doen en het moest er een keer van komen. Dus door deze periode moesten we heen, of wij het beste tijdstip hebben gekozen….
We hebben nou eenmaal zware tijden, al dan niet gekozen. Maar daarna, wat doen we daarna? Het aan mezelf toegeven dat de koek op was, dat ik niet meer herstelde van een dag ‘gewoon’ werken, dat ik geen puf meer had om leuke dingen te doen en daardoor het liefst op de bank onder een dekentje hing. Terwijl ik eigenlijk iemand ben die het altijd warm heeft, maar in die tijd niet, ik was kouwelijk geworden. Wat maakte dat voor mij de maat vol was? Op een gegeven moment zei ik tegen mijn man. Ik wil minder werken, want ik moet weer eerst fitter worden, ik lijk nu wel een burn-out te hebben. En dat was een dingetje voor mij, want ik behandelde al 17 jaar mensen met een burn-out! Ik weet als geen ander hoe ik daarvandaan moest blijven. En toch was ik in die valkuil gestapt! Te veel, te lang, te hard werken, te veel mijn gevoel en lijf opzij zetten, diep in mijn reserves gaan zitten! Met alle gevolgen van dien, niet meer de moeder zijn, die ik wilde zijn. Niet meer 100% tevreden zijn met mijn eigen inzet op mijn werk. Niet meer zo blij als eerst. Geen zin meer hebben in een feestje.
Iedereen heeft dit soort momenten, van te lang, te veel, en ga zo maar door
Maar wanneer is de maat vol, de koek op?
Dus dit zijn mijn vragen aan jou:
- Heb jij momenten in je leven gehad, dat je op zo’n kruispunt stond?
- Heb je het besluit genomen dat de maat vol was?
- Wat was jou trigger om te stoppen met te doen wat je deed en een ander pad te belopen?
- Hoe is het omgooien van het roer je bevallen?
- Wat heb je ervan geleerd?
Als jij nou op dit moment op zo’n kruispunt staat, dat je eigenlijk wel weet dat de koek al lang op is, maar dat je toch nog even dit en dat moet doen en ook nog ……
Wat ga je doen? Burn-out raken? En maanden of jaren bezig zijn te herstellen? Of grijp je in?
Wil je mij dat eens laten weten?
Mocht het zelfs zo zijn dat je hiermee aan de slag wilt, neem dan vrijblijvend contact met me op voor een gesprek om tips te krijgen hoe jij het roer kunt omgooien.
Ik wens je een relaxt weekend!