Er liggen heftige woorden op tafel, wat doe je?
Een van de vragen die ik regelmatig krijg van mijn cliënten is; Ik heb er last van als iemand wat tegen mij zegt wat ik niet fijn vind. Ik neem die woorden de hele dag met me mee.
Zo ook Lydia, zij werkt in het ziekenhuis als verpleegkundige en staat dus regelmatig aan het bed van een patiënt. Ze vertelde me dat als patiënten commentaar hebben op het ziekenhuis, de behandeling of er wordt bijvoorbeeld niet meteen ‘raak’ geprikt bij het infuus, ze altijd last heeft van de reactie van de patiënt.
Afgelopen week had een patiënt gebeld om naar het toilet te mogen, waarbij ze hulp nodig had om uit bed te komen. Het was echter erg druk op de afdeling en het duurde daarom even voordat Lydia kon reageren op de bel van de dame. De reactie van de patiënt was ronduit onaangenaam. Lydia snapte volledig waarom de dame zo gepikeerd was, als zij nodig naar het toilet moet en zou moeten wachten om te gaan zou ze ook geïrriteerd raken. Dus het begrip vanuit Lydia was er. Maar toch kropen de woorden van de patiënt onder haar huid, dat ze te langzaam was, haar werk niet serieus nam, dat het geen goede afdeling was en dat het ziekenhuis zijn personeel beter moest opleiden.
Met een naar gevoel werkte Lydia de rest van haar dienst.
Ze vroeg me, hoe kan ik dat nou toch loslaten. Ik snap heus wel dat ze geïrriteerd was, zou ik ook zijn. Maar waarom raakt het me zo en hoe kan ik er anders mee omgaan?
Ik stel me altijd voor dat hoe zeer ik ook in verbinding ben met mijn client dat er altijd ruimte tussen ons zit. Ik heb ooit gelezen dat alles in het universum verbonden is met elkaar maar niets elkaar raakt, altijd zit er lucht tussen. Dus zelfs als ik iemand aanraak tijdens een behandeling is er nog lucht tussen ons.
In die ruimte, ook al is deze klein, bestaat de mogelijkheid om iets neer te leggen. Alsof de woorden die iemand spreekt in die tussenruimte komen te liggen. Of zoals ik vaak uitleg op een tafeltje tussen ons worden gelegd. Ik heb dan de keus of ik de woorden oppak.
Dit kan zelfs met terugwerkende kracht. Merk je dat woorden onder je huid zijn gekropen, ga even terug naar het moment. Stel je een tafeltje voor tussen jezelf en de ander. En bedenk welke woorden erop de tafel zijn komen te liggen. Als je deze hebt opgepakt, leg ze dan eens terug. Kijk en voel dan wat het met je doet. Voel je je beter? Kun je ze dan op tafel laten liggen?
Oke, nu komt natuurlijk het commentaar dat de ander gelijk kan hebben… Natuurlijk, maar op het moment dat jij je de hele dag rot voelt en jij de andere patiënten minder van dienst kan zijn door dat gevoel heb je daar niets aan. Dus laat ze op tafel liggen en kom er na je werk of tijdens je pauze even op terug, pak de woorden nogmaals op en vraag jezelf; kan het kloppen wat de patiënt zei? Zo ja, dan kun je actie ondernemen en er iets aan doen. Of zo ja, maar ik kan er niets aan doen, laat het dan weer los.
Maar misschien is het antwoord nee, deze dingen kloppen helemaal niet. Dan zeggen de woorden meer over de patiënt zelf dan over jou. Laat ze dan aub op het tafeltje liggen, ze dienen jou niet, ze dienen de patiënt niet en ze dienen zeker de patiënten na haar niet.
Doordat bewust te doen, wordt het steeds makkelijker, dus … oefen ze! 😉