Een paar weken geleden werd ik gevraagd om een workshop te geven voor de vereniging Mensa omdat de haptonoom die het zou doen afgezegd had. Ik was vereerd! “Wat leuk dat ik gevraagd word” zei ik tegen de dame aan de telefoon. Ze vroeg me: “ ken je vereniging Mensa?” Nee, zei ik. Ze vertelde me dat het een vereniging is voor mensen die hoog intelligent zijn.
En toen gebeurde het: mijn oude stemmetje riep heel hard in mijn oor; Wat moeten ze dan met jou!
Iedereen heeft oude overtuigingen, dingen waarvan ze denken dat het waar is. We zijn er van overtuigt dat: ik ben dom, ik ben lelijk, ik ben stout of stom waar zijn. Sterker nog we zoeken naar bewijs dat de overtuiging waar is, telkens opnieuw.
Oké dus dit is mijn stemmetje: daar ben je te dom voor! En daar was ie, bij het woord hoog intelligent, toeterde hij weer in mijn oor.
Gelukkig ken ik dit stemmetje, weet ik dat het gewoon een stem is en niet DE waarheid. Ik kon dus in mezelf glimlachen en het gesprek verder voeren, zonder me te laten afleiden.
Super dacht ik nou heb ik dat gehad, nu zal ie wel weer even wegblijven!
Tijdens de voorbereiding van de workshop, bedacht ik me ineens dat het heel leuk zou zijn als een oud collega mee zou gaan, zij is immers haptotherapeute (en heel slim), Voelen jullie de bui al hangen? Ik niet op dat moment. Dus ik belde haar en vroeg; “ga je mee dan geven we die workshop samen?” Na er enkele dagen over na te hebben gedacht zei ze echter dat het niet uitkwam. Ook prima dacht ik, ik ga die workshop in ieder geval geven. Het was hartstikke leuk en ging erg goed, ik ben tevreden. Mijn ‘ik ben dom’ stemmetje heeft zich daar niet laten horen.
Een paar dagen later wandelde ik met een vriendin bij ons in de buurt en vertelde haar dit verhaal. En toen viel het kwartje pas, drie weken later, mijn stemmetje was er wel geweest! Op het moment dat ik mijn oud-collega vroeg, mijn slimme, lieve haptocollega. Want waarom vroeg ik haar? Omdat zij toch echt veel slimmer is dan ik, dus als ik het zou verkloten met mijn te domme brein, dan was zij er nog!
Ik ben er dus toch weer ingestapt, mijn ‘ik ben dom verhaal’, alleen was hij verpakt in een ander cadeaupapiertje. En dat doet mijn stemmetje telkens! Iedere keer in een ander papiertje verstopt. En telkens weer trap ik erin en heel vaak kom er dan later achter en moet ik lachen dat ik er weer ben ingetrapt!
Dit stemmetje heeft gezorgd dat ik mijn studies heb afgemaakt, want ik zou namelijk aan mezelf wel eens bewijzen dat ik echt niet dom was. Dus ik ben hem dankbaar, meestal echter is hij niet echt nuttig en vooral erg hinderlijk. Dus als ik hem kan onderscheppen en mezelf de vraag stel: Is het waar wat ik nu denk, kan ik nieuwe keuzes maken. Keuzes die mij verder brengen op mijn pad en keuzes waar ik me goed bij voel. En ik geniet inmiddels van de cadeaupapiertjes die voorbij komen, welke zal het de volgende keer weer zijn?
Herken jij jou stemmetjes? Laat jij je stoppen of kun jij iedere keer weer de vraag stellen, is mijn gedachte echt waar? En stel je dan ook de vraag wel eens andersom? En zoek je daar dan bewijs voor?
Om beter te worden in je werk, om je patiënten goed te kunnen behandelen is dit soms nodig. Om blij en gezond te blijven is het nodig. Stel jezelf vragen en draai je af en toe ook eens om! Wat is jou stemmetje en welk cadeaupapiertjes heeft ie al uitgezocht?