Dat ie verrekte k… Fransen hun bek eens houden. Dat precies dat hoorde ik op mijn vakantie in Frankrijk twee weken geleden. En dat is niet hoe ik hoop dat mijn vakantie klinkt, ik houd niet van vloeken en schelden. En ik vind het heerlijk als mijn vakantie soepeltjes, lees zonder grote ruzieachtige gevoelens verloopt.
Maar bovenal houd ik er niet van als mensen dingen in het wilde weg beginnen te roepen uit frustratie zonder er zelf actie op te hebben genomen.
Dit is namelijk wat er gebeurd als je over je grenzen laat gaan. Diegene die deze uitspraak eruit brulde had zonder iets te doen over de grens laten lopen. En dit is hoe ‘ik pak je terug’ eruit zag op mijn vakantie.
Waar gaat dit over zul je denken.
Afgelopen weken stonden wij op de camping in zo’n tent die al klaarstaat, heerlijke luxe ;-). De camping was leuk, het weer was prachtig en het zwembad en het meer dichtbij. En dat was fantastisch gezien de temperaturen. Tot zo ver alles goed. Totdat we naar bed gingen, zo rond een uur of 11, half 12 (eerder was niet echt een optie omdat het zo warm was).
En dan lig je in je bed, moe en warm en wil je slapen… Maar de achterburen op de camping waren nog niet aan hun bedje toe, die hadden het nog erg gezellig.
En wij lagen in bed en wilden slapen maar met de lachsalvo’s en gezelligheid van een groepje tieners binnen 20 meter afstand door een dun tentwandje was dat niet mogelijk.
Wat zou jij doen?
- Uit bed komen, in je pyjama bij de franse buren gaan zitten en meefeesten ondanks dat je geen woord frans spreekt?
- Naar ze roepen dat ze hun bek moeten houden?
- Er naar toe lopen en vragen of ze stil willen zijn, in elke taal die je kunt verzinnen?
- Iets anders?
Ik koos voor optie 3. Ik liep naar ze toe, vertelde dat we erg graag wilden slapen en de kinderen dat ook wilden. Vroeg of ze stiller wilden zijn, of dat ze als ze nog door wilden feesten dat wilden doen op het strandje bij het meer.
Binnen tien minuten was het stil en werd inslapen veel makkelijker.
Ik heb me maar één moment in dit geheel gefrustreerd gevoeld, namelijk op het moment dat er geschreeuwd werd of ze hun bek wilden houden. Het liet me namelijk zien dat de grens al lang overschreden was, bij een ander, maar dat diegene er niet constructiefs aan had gedaan om het te veranderen.
Waarom doen we dit op deze manier vroeg ik me af, zo over de grens laten gaan, zonder eerst de grens aan te geven.
Het resultaat van niets doen is dat we gefrustreerd zijn, boos worden, gaan schelden en mopperen. Of roddelen met de buren de volgende dag over die tieners die geen fatsoen hebben, waardoor we ons beter voelen uiteraard, want de buren zijn het met ons eens, dus wij hebben gelijk. De tieners weten niet eens dat ze iets ‘verkeerd’ hebben gedaan.
En dan komen we thuis en zeggen we, het was een fijne vakantie maar de buren op de camping waren echt verschrikkelijk of de camping eigenaren hielden de andere mensen niet aan hun afspraken. We leggen de ‘schuld’ van dat het niet zo leuk was bij een ander.
We laten dus uren van onze kostbare vakantie verpesten door niet duidelijk aan te geven waar de grens ligt. Zo ongelofelijk zonde.
Hoe moeilijk is het om de grens aan te geven? Hoe vaak laat jij je vakantiemomenten, je werkzaamheden of thuistijd verpesten door de brommen, mopperen, schelden op anderen? Terwijl als je erover nadenkt jij de grens niet hebt aangegeven, dus een ander weet niet eens waar die grens ligt. Vindt jij het lastig om die grens aan te geven met name op je werk? Loop jij vaak rond met de gedachte: ‘ eigenlijk moet ik er iets van zeggen, maar hoe doe ik dat dan?’. Of merk je dat je al boos en gefrustreerd aan het praten bent om je gelijk te halen? En eigenlijk wil jij gewoon je grens aangeven en zorgen dat het daarmee opgelost is.
Meld je dan aan voor de workshop Grenzen Stellen op dindagavond 27 september.
Je leert niet alleen 1. waar jouw grens ligt en 2. hoe je deze kunt herkennen maar ook 3. op welke manieren je jouw grens kunt aangeven en 4. welke manier het beste bij je past. En leren is dus ook meteen oefenen en doen. Wil jij hier meer van weten kijk dan op https://delichaamstolk.nl/grenzen-stellen-zorgprofessionals/
Voor overige vragen mail me gerust op esterjanssen@delichaamstolk.nl