Je hebt het gevoel dat mensen altijd over je grens heen gaan, je merkt het pas als het weer veel te laat is. Jij voelt dat je boos en geprikkeld wordt en dat afreageert op je kinderen of je partner. Waarom lukt het toch niet om meteen nee te zeggen als er een vraag gesteld wordt?

Het is weer gebeurd! Je collega, vroeg of jij iets wilde afronden, wat zij gestart had en ze niet had afgekregen. Jouw werkschema was al overvol en je kon het er dus niet bij hebben. En toch zei je: “ja, doe ik”. Omdat ze zei dat het echt vandaag nog af moest zijn en omdat ze zei dat jij het zo goed kan. Nu voel jij de spanning toenemen, je schouders raken je oren al bijna aan en je hartslag is zo hoog dat het lijkt alsof je net een marathon hebt gelopen.

Je zou zo graag tegen je collega zeggen: “nee, dit is niet mijn taak maar de jouwe”. En dan verder gaan met jouw eigen werk. Wat een rust zou dat geven?

Jouw leidinggevende vraagt of je extra wilt werken, je snapt dat het gevraagd wordt, immers jouw collega heeft zich zojuist ziek gemeld, één is er op vakantie en er staat een vacature open. Je ziet hoeveel werk er ligt en zegt ja, dat doe ik. In je achterhoofd hoor je een stemmetje roepen, “doe nou niet je bent al zo moe en je slaapt ook al een tijdje niet goed”. En dan denk je, maar ik kan de arts toch niet laten zitten, en de patiënten al helemaal niet, vandaag houd ik het nog wel vol en je gaat aan het werk. Dan belt er een patiënt die niet wil horen dat hij vandaag niet meer terecht kan bij de arts en hij begint je het vuur aan de schoenen te leggen. Je moet je inhouden om niet te gaan schreeuwen tegen hem, dit kon je er echt niet bij hebben!