Je bent bekomen van de eerste schok van de diagnose, je bent net gestart met de behandelingen en je hoort jezelf vragen aan je mamacare verpleegkundige; “maar wat kan ik zelf nog extra doen”? Je bedenkt dat je deze vraag ook al aan anderen hebt gesteld en realiseert je dat je altijd actief bent bezig geweest om aan je eigen gezondheid te werken, maar dat je nu niet meer precies weet waar je moet starten. Dit maakt je onzeker

Je was iemand die altijd actief bezig was met haar lichaam en daarop vertrouwde, maar door de diagnose twijfel je nu voortdurend aan je eigen lijf. Voel ik dit wel echt en klopt het wel? Het wantrouwen en deze onzekerheid ken je niet en maken je nog onzekerder, zo erg zelfs dat je andere dingen waar je altijd zeker van was ook niet meer weet of vertrouwt.

Je hoorde het behandelplan aan en wist, de artsen weten meer dan ik maar ik heb altijd zelf bepaald over mijn lijf en mijn leven, waar heb ik nou nog grip op. Het voelt alsof de artsen alles voor mij bepalen en ik alleen maar kan volgen en dat voelt niet goed..

Stiekem vraag je jezelf af, wat heb ik fout gedaan dat ik ziek ben geworden, dit schuldgevoel maakt dat je maar blijft twijfelen aan jezelf.

Je hebt regelmatig de gedachte dat jouw dromen niet kunnen gaan uitkomen door de borstkanker, dat maakt je heel bang en ook machteloos.