Wanneer je één schoen aan hebt, je broek openstaat… en het je niets meer kan schelen
Ik ben aan het werk bij een ondernemersvriendin.
Eigenlijk ben ik doodmoe. Zo moe dat ik het liefst onder een dekentje zou kruipen, midden op de dag. Maar goed, ik ben er, ik functioneer… soort van.
Mijn glas thee is leeg, dus ik loop naar de keuken voor wat nieuw heet water. Halverwege begin ik ineens hardop te lachen. Niet een beleefde glimlach, maar een echte buiklach.
Want daar sta ik dan: één schoen uit, één schoen aan. De knoop van mijn broek open. Vestje los. In het huis van iemand anders, alsof ik net een storm ben binnengelopen.
Ik vertel mijn vriendin waarom ik zo moet lachen, en zij zegt:
“Soms heb je gewoon even ruimte nodig, toch?”
En dát is precies wat het is.
Ik ben moe. Ik wil iets anders dan dit. Maar sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren. Dus ik doe wat moet — maar dan wel met zoveel mogelijk ruimte om me heen.
Geen opgepoetste versie van mezelf. Geen geforceerde glimlach. Geen moeite meer om rechtop te staan in één schoen, laat staan op hakken.
Op dit moment? Het maakt me niet uit hoe ik eruitzie. Hoe scheef ik loop. Of wat een ander daarvan vindt.
Want weet je…
Als je wereld op losse schroeven staat — mag jij ook een beetje scheef staan.
Misschien herken jij dit wel. Dat je lichaam schreeuwt om rust, maar je geest je nog even op de been probeert te houden.
Dat je “moet” doorgaan — maar je hart fluistert: “Ik kan niet meer.”
En toch zet je weer een kop thee. Zet je weer een stap. En misschien staat jouw broek ook wel open. Letterlijk of figuurlijk.
Lieve vrouw, als jij dit leest, weet dan: je bent niet gek. Je bent mens. En je bent niet alleen.
Ik help vrouwen zoals jij — vrouwen die het even niet meer weten. Vrouwen die hun gevoel altijd konden vertrouwen, tot het ineens niet meer klopt. Tot niets nog klopt.
Wat durf jij te laten vallen… als je eigenlijk wilt instorten, maar er nog iets ‘moet’?
Stuur me een bericht als je voelt: ik wil ruimte. Ik wil even niet meer hoeven ‘doorgaan’.
Je hoeft dit niet alleen te doen.
Echt niet.