Trek aan de noodrem van jouw sneltrein!
Je voelt wat in je borst, meteen heb je het gevoel, dit is niet goed! Bespreekt het met je partner en sprint in paniek naar de huisarts.
Deze wil uiteraard meteen zeker weten wat het is en stuurt je direct door naar het ziekenhuis, voor foto’s, mogelijk zelfs een scan, een punctie en eindeloos veel gesprekken. Je wordt geleefd.
Je voelde wat en daarmee is eigenlijk de sneltrein al vertrokken. Je nam het stuur en toen ineens werd het stuur je uit de handen gerukt, de artsen, de mammacare verpleegkundige of andere therapeuten bepalen wat jij wel en niet moet doen. Je bent zeker in eerste instantie blij dat ze dit doen, zij weten immers wat nodig is.
Maar dan op een bepaald moment ben je thuis en merk je: ik wordt geleefd, er wordt voor mij bepaald wat ik moet doen en wanneer en zelfs hoe. Zelfs kleine keuzes voelen niet meer als die van jou. Je begint te twijfelen. Over je lijf twijfelde je al sinds de diagnose, maar dat wordt nu erger, met al die behandelingen. Nu ga je ook twijfelen over de kleinere dingen, het lijkt net of anderen het beter weten dan jij. Je twijfelt inmiddels zelfs soms aan je eigen gedachtes.
Je zou willen roepen ‘Stop de trein, ik moet even ademhalen’, maar die dendert voort!
Je wilt de macht over het stuur terug.
De trein mag snel rijden maar jij wilt wel wat controle hebben. Je bent iemand die altijd de controle in handen had, die wist wat ze wilde. En die denkt wat kan ik nog meer doen. Maar nu heeft de twijfel en onzekerheid de overhand.
Wat ga je doen?
Dender je door?
Of trek jij keihard aan de noodrem?
En hoe doe je dat? Aan de noodrem trekken.
Ik ben voor, ik ben voor die noodrem. Neem een dag of twee of zelfs drie. Of gewoon iedere dag een uur. Zeg stop, sta stil, neem rust en ga na bij jezelf, waar sta ik nu, wat wil ik nu, wat heb ik nodig nu, wat voel ik en wat denk ik nu? Hervindt jezelf.
Waarom ben ik voor de noodrem? Op het moment dat jij het gevoel hebt het stuur weer in handen te hebben, ga je betere keuzes maken voor jou. En betere keuzes voor jou betekenen vaak meer rust en ruimte in je lijf. En meer rust en ruimte geeft meer en sneller herstel. En dat gun ik jou!
Een goed herstel, het stuur in eigen handen houden, samenwerken met je lijf en met je artsen. Zij weten alles over de behandelingen, maar weet alles over jouw lijf. Dus het is jouw taak om bij de samenwerking zo goed mogelijk voorbereid te komen. Het is jouw taak!
Vindt jij dit nou moeilijk, aan die noodrem trekken? Ik kan deze week met je meekijken zodat we samen kunnen bepalen wat de beste manier voor jou is. Deze aankomende week heb ik nog maar drie plekjes, wil jij deze of gun jij iemand deze, laat het me dan weten en stuur me een mail.