Lekker nuttig of lekker spelen!!!
Vorige week schreef ik een blog over hoe belangrijk spelen is. Nu kreeg ik op dit blog meerdere reacties. Dat had ik niet verwacht. Enkele van deze reacties waren:
– Bedankt voor de reminder, ik ga het meteen doen dit weekend.
Goed plan ik kan dat gebruiken nu, ga ik doen.
Een dame vertelde zelfs dat ze vroeger thuis een bijnaam had voor haar spelende creatieve kant. Ook vertelde ze dat haar dochter haar had gezegd: “ mama ik weet waarom jij niet van puzzelen houdt, het is niet nuttig”.
En dat laatste raakte mij ook, ik weet dat ik jarenlang heb gezegd dat dingen vooral nuttig moesten zijn. Afgelopen week herinnerde ik mij, o.a. door deze mooie reacties, dat ik zelf ook weer meer mag spelen.
Ik kon zelfs zien wanneer ik gestopt ben met spelen, dit weten is niet altijd nodig maar het helpt soms wel.
Zo’n 20 jaar geleden vroeg ik een goede vriend van mij (zo zie ik hem nog steeds) “waarom wil je geen bordspelletjes met mij spelen”? Hij antwoordde: “omdat jij niet speelt om te winnen”. Daar moest ik hem gelijk in geven, ik speelde om te spelen, ik speelde niet om te winnen. Dus ik ben gaan spelen om te winnen, dit heeft me veel gebracht, ik haalde veel resultaten, maar niet allemaal voelden ze fijn. Het traject ernaar toe was soms heel zwaar en dan voelde, als het resultaat er uiteindelijk was, de beloning niet als voldoening. Ik voelde me bij een bereikt doel dan alleen maar moe. En dus had ik daarna tijd nodig om bij te komen van het hele proces wat leidde tot het resultaat. De weg ernaar toe, doet ertoe, tenminste voor mensen die niet alleen maar aangaan op resultaat.
Welk resultaat willen we halen? Dat van voldoening of van winst? Zouden we via voldoening ook winst kunnen behalen. Bijvoorbeeld in een hersteltraject? Wat is daar dan voor nodig? Of moet het alleen maar hard werken, pijn lijden en zwaar en nuttig werk zijn? Zou het herstelproces daarmee niet veel langer duren?
En vooral hoe zouden we dit kunnen doen? Voldoening en nuttig combineren in een hersteltraject?
Mijns inziens kan dit alleen als we zelf de regie behouden en we blijven voelen wat we nodig hebben om het proces met voldoening te voltooien. Wat vind jij?
Ps. Wil jij het blog over spelen nog lezen, kijk dan even naar het vorige blog