Ik ben zo moe na mijn werk, kan het ook anders?
Iets meer dan 20 jaar geleden begon ik met werken als fysiotherapeut. Vanaf mijn 15de was ik al flink bezig geweest met bijbaantjes en ik had dus de nodige werkervaring. Maar het werken in het vakgebied waarvoor ik gestudeerd had, bleek toch zwaarder dan ik dacht. Uiteraard vroeg ik meer van mezelf, immers als fysiotherapeut heb je andere verantwoordelijkheden dan als serveerster in de horeca. Ook wilde ik het heel goed doen in ‘mijn vakgebied’ en voelde me nog heel bleu ondanks de 4 stages die ik in anderhalf jaar had gelopen.
Toch viel het werken in de (paramedische) zorg me zwaar.
Toen ik dit met een collega besprak, zei ze tegen me: jij laat je leegzuigen tijdens je werk. Ik snapte meteen wat ze bedoelde maar hoe ik dat moest oplossen wist ik niet, zij gelukkig wel!
Maar als ik dit vertel tegen mensen, weet toch niet iedereen waar ik het over heb, dus hopelijk kan ik hier een tipje van de sluier oplichten.
Waar dit leegzuigen over gaat is dat we onze eigen grenzen niet bewaken. En in dit geval niet alleen de grens van; wat laat ik toe van een ander, maar vooral de grens van wat ben ik bereid om weg te geven van mezelf. Als je dit niet meteen volgt is niet erg, komt goed!
Als iemand iets van je vraagt, heb je twee mogelijkheden op de vraag ja zeggen of nee.
Wat er echter veel gebeurd is dat we onszelf niet vaak genoeg vragen stellen. En dan vragen zoals:
Wat wil ik geven?
Wat kan ik nu geven?
Wat moet ik geven?
Zeker in de zorg zijn we geprogrammeerd om te geven, we vinden (en dit gebeurd onbewust, dus niet expres) dat we onszelf volledig moeten geven aan een patiënt, aan het team of aan het werk. We stellen onze eigen grenzen niet meer op, als we onszelf de vragen niet stellen.
De meeste van ons weten zelfs niet eens dat we die grenzen hebben! Zij ervaren het als dat ze geen keus hebben.
Hoe ze dit verwoorden is: dat hoort toch bij het werk, dat moet van mijn leidinggevende of nog erger; ik denk te weten dat dit moet van mijn leidinggevende. Ze leggen de verantwoordelijkheid hiermee volledig buiten zichzelf. En daar is het slachtoffer geboren.
Dat deed ik ook twintig jaar geleden, toen mijn collega zei; ‘ je laat je leegzuigen’. Mijn eerste reactie was namelijk: “Nee, zij zuigen me leeg, maar ja zulke mensen heb je gewoon”. Lekker onvolwassen en niet verantwoordelijke reactie hè! Lekker het probleem bij de ander leggen. Gelukkig was ik in staat te blijven luisteren naar wat ze tegen me te zeggen had. Wat dat veranderde mijn leven. Een leven waarin ik verantwoordelijk ben voor mijn energiepeil. Ik bepaal of ik leeggezogen wordt omdat ik mezelf vragen stel over hoeveel wil en kan ik geven en hoe moet ik dat dan het beste doen. Ik kan je vertellen ik houd veel energie over voor leuke dingen!
Overal om me heen zie ik hoeveel mensen te geven hebben, hoeveel we ook geven, maar we mogen er ons van bewust zijn dat dit niet iedere dag gelijk is.
Sven Kramer schaatste ook niet iedere dag even hard, de ene dag ging het makkelijker dan de andere dag. Dat hebben wij ook in ons vak, de ene dag kunnen we meer geven dan de andere dag. En dat mag!
Om dan niet volledig afgepeigerd thuis te komen heb je jezelf een paar van die bovenstaande vragen te stellen denk ik.
Door deze vragen te stellen aan jezelf zet je een grens neer. Die grens is van ongelofelijk belang voor jouw energiepeil. Deze grens is echter niet te zien, nog te voelen. Het is een bewuste keuze die je maakt op het moment dat je jezelf de vragen begint te stellen.
Stel jij deze vragen al eens aan jezelf op je werk?
Ik ben heel benieuwd, wil je het me laten weten, dat kan via esterjanssen@delichaamstolk.nl