Deze week was er een dame bij me in de praktijk.

Toen ze binnenkwam zag ik al aan haar gezicht dat er iets niet helemaal goed zat. Ze was er nog maar net en toen zei ze ik heb slecht nieuws gehad. Een van mijn kinderen heeft haar kindje verloren bij ongeveer 18 weken. Ze vertelde hoe haar kinderen elkaar hadden gesteund de dagen ervoor en wat ze zelf  gezegd had om haar kind een zo goed mogelijk afscheid te laten hebben.

Ik vroeg haar tussen neus en lippen door, omdat ze het telkens over haar kinderen had en niet over zichzelf, hoe is het voor jou? Jij zult ook wel verdrietig zijn?

Ze antwoordde daar niet echt op en vertelde door hoe verder alles was verlopen. Door de vraag te stellen probeerde ik wat ruimte te creëren. Hier ging zij echter niet op in, wat helemaal prima is.

Een paar minuten later echter vertelde ze dat ze al haar hele leven gewend is niet te huilen, “dat doe je niet”, zo zei ze. zonder dat ik verder iets hoefde te vragen, vertelde ze dat ze niet wilde huilen bij haar kinderen. Dat ze heel goed is geworden in het wegzetten van het verdriet, zodat ze niet gaat huilen, in allerlei situaties. Ook zei ze dat ze net voordat ze bij mij kwam, wel hard had moeten vechten tegen de tranen, in de auto.

Ondertussen was ik haar arm aan het behandelen en ik vertelde haar wat ik voelde aan haar arm, deze was helemaal verstijfd.  Op het moment dat we besluiten het lichaam niet zijn gang te laten gaan, en daarmee bedoel ik de emoties niet te laten gaan, kunnen deze zich opslaan in je lijf. Zo te voelen, op dat moment, was dat in haar arm!

Er zijn veel manieren van je emoties laten gaan, dit kan door te huilen, te schreeuwen of tegen een kussen te slaan als je bijvoorbeeld boos bent.

Maar mijn vader zei mij ooit; toen ik hem als vijftien jarige puber op een begrafenis vroeg “Hoe komt het dat jij nooit hoeft te huilen” Denk jij nou echt dat ik niet huil? Mijn huilen zit alleen niet aan de buitenkant, mijn huilen voel ik van binnen, soms zoals nu als een gevoel bij mijn hart. Mijn hart huilt ook!

Het allerbelangrijkste is dat je jouw gevoelens en emoties, dit zijn twee verschillende dingen namelijk, (hier kom ik in een ander blog nog wel een keer op terug anders wordt dit schrijven te lang) erkent!

ERKEN WAT JE VOELT IN JE LIJF!

Soms echter moet er meer! Tegen de dame zei ik, “ik vermoed dat jouw lijf wil dat je huilt, het gaat spanning weghalen. Want in jou lichaam op dit moment, is er door alles wat je in leven hebt meegemaakt en nooit ruimte voor had, heel veel opgeslagen”. Niet huilen als jouw lijf aangeeft dat het dat nodig heeft is waarschijnlijk het vastzetten van de emotie in je lichaam. Dit kan er een andere keer extra hard uitkomen. Als pijn, als een ziekte of als extra (lang of diep) verdriet.

Nou kan deze dame heel goed voelen en contact maken met haar lichaam, ze voelde dus wat ik daarmee bedoelde in haar arm.Haar heb ik dus geadviseerd echt een momentje te nemen om te huilen, als het zich aandient, niet als zij besluit dat het nu de tijd is, want dan verwerkt het lijf het niet volledig.

Ben jij iemand die emoties uitstelt? Of mogen ze er zijn als ze zich aandienen? En in welke situaties kan het echt wel of niet vindt jij? Ik ben daar erg benieuwd naar. Wil je me dat laten weten op esterjanssen@delichaamstolk.nl