Het moment dat alles kantelde: snappen alleen is niet genoeg
Een paar weken geleden had ik een intens gesprek met een cliënte. Eén vraag bleef terugkomen:
“Wat voel je nu?”
Ze wist veel, kon haar situatie goed analyseren, maar het gevoel combineren met de analyse was ingewikkelder. Tot we samen doordrongen tot het gevoel wat er echt toe deed. Dat veranderde haar gevoel. Ze was opgelucht daarna. Het was fijn te ervaren wat het gedaan had, bij mij in de ruimte, maar toen ging ze terug naar huis. Wat zou het daar doen?
Vandaag kwam ze bij me terug. Alles was gekanteld.
Ze kwam binnen met een andere energie. Rustiger. Zachter.
Ze keek me aan en zei:
“Ik snap nu dat alles afhangt van welk perspectief ik kies. Maar vooral… dat mijn gevoel moet kloppen met mijn perspectief.”
Dat was haar kantelpunt. Haar inzicht.
Want je kunt rationeel begrijpen dat je iets “vanuit een ander perspectief” moet bekijken – dat zeggen we zo makkelijk. Maar als je lichaam niet meevoelt, als je hart nog in paniek is, dan ontstaat er ruis. Dan klopt het niet. Dan blijf je gevangen in hetzelfde patroon, terwijl je denkt dat je al verder bent.
Wat zij ontdekte, is wat ik veel vaker zie gebeuren. Het gaat niet om “snappen”. Het gaat om snappen én voelen. Pas als die twee op één lijn liggen, verandert je reactie. En verandert dus je realiteit.
Ze vertelde dat ze niet meer paniekerig was in situaties waar ze eerder volledig vastliep. Dat sommige onderwerpen ineens neutraal aanvoelden. Zelfs zó neutraal, dat ze zich schuldig voelde. Alsof ze iets moest voelen, maar het niet meer deed.
En weet je wat ze toen besefte?
“Dit is nieuw. Dit is rust. En ik mag daar gewoon in landen.”
Dat is waar echte transformatie begint.
Niet door alleen maar snappen, maar ook te doorvoelen wat je al weet.
Herken jij dit? Dat je het rationeel allemaal snapt, maar dat het nog niet “klopt”?
Misschien ben je dichterbij rust dan je denkt net als mijn cliënte.
Hierbij kan ik je helpen, wil jij weten hoe? Neem even contact met me op, ik beantwoord je vragen graag.