REMMEN!!!!
Je voelt je in de sneltrein zitten sinds de diagnose borstkanker is vastgesteld of misschien zelfs al sinds je dat knobbeltje in je borst voelde.
Je weet wat je te doen staat, je gaat naar de behandelingen in het ziekenhuis, je rust uit, je doet wat je moet. En toch voel je alsof je je in de sneltrein bevindt.
Dat overkwam en overkomt mijn cliënte van deze week ook. Ze zei letterlijk tegen me. En dan ga ik maar door, want dat is het makkelijkste om te doen. Maar ik voel me wel gehaast en onrustig. Ze benoemde het zelf als de intercity.
Wat een geweldige beeldspraak is in mijn ogen. Daar kan ik wat mee. Dus zij zit in die intercity en voelt zich daarbij zo onrustig. Maar “stoppen kan ook niet gaf ze aan, dan ben ik bang dat ik in stort”. Dat klopt een intercity kan ook niet in één keer stoppen, als ie dat doet heet het een zwaar ongeluk.
Dus wat kun je wel doen? Remmen, telkens een beetje remmen. Minder vaart. Niet in één keer maar in een paar weken tijd. Zodat die intercity een stoptrein kan worden en je niet in één keer instort maar stukje bij beetje gaat loslaten, stukje bij beetje gaat voelen hoe zwaar dit traject is, hoe bang je bent of hoe boos of verdrietig.
Remmen van onrust en een gehaast gevoel is niets anders dan een paar keer per dag, kort stil staan van waar je nu bent, wat je nu voelt. Dat is meestal al genoeg. Durf jij dat aan?
Heb je vragen hierover? Laat het me weten…
Een heel relaxt weekend nog en een fijne rustige week
Lieve groet Ester
ps. kun je wat hulp gebruiken hierbij, ik heb nog 3 plekken deze week voor een gratis gesprek.