De valkuil van het luisteren naar roddels
Vandaag gooi ik het even over een andere boeg, hopelijk kunnen jullie mij daarin volgen.
Ik heb de laatste tijd meerdere malen meegemaakt dat ik me van de wijs liet brengen doordat anderen iets zeiden over iemand anders. En dat breekt me op. Dit is zo’n belangrijk onderwerp dat ik het hier wil benoemen, zodat jullie hopelijk niet zo snel in de zelfde valkuil stappen.
Het gaat hier dus over mijn reactie op een roddel. Laat ik beginnen met dat ik zeker niet roomser ben dan de paus en heus wel eens roddel, al heb ik zelf ook een hekel aan. Als ik mezelf hoor roddelen stop ik meteen, maar niet altijd heb ik het in de gaten. Ik heb het ook wel eens benoemd in een gezelschap en laten we zeggende was niet mijn slimste en subtielste moment ooit. Ik zei dus tegen het groepje waar ik in stond, “zullen we nu stoppen met roddelen en het over iets leuks gaan hebben”, waardoor de rest van het gezelschap me de hele avond heeft gemeden. Niet mijn beste avond kan ik je vertellen, maar ik stond wel ergens voor, iets met je hoofd boven het maaiveld, alleen dan niet zo handig, iets te direct.
Wat er nu gebeurde was dat ik een hele tijd geleden een vriendin van me had horen zeggen over een andere vrouw, “maar zij wil altijd voor een dubbeltje op de eerste rij zitten”. Deze vrouw sprak ik een paar weken geleden en ze was zeer geïnteresseerd in wat ik deed en wat ik haar kon bieden. Ze vertelde dat ze moeheidsklachten had en ik kon haar dus heel goed helpen met haar probleem. Echter in mijn hoofd bleef de zin van mijn vriendin hangen, ze wil nergens voor betalen… voor een dubbeltje op de eerste rij zitten. Ik heb deze vrouw niet eens een kans gegeven bij me te komen om haar probleem op te lossen. Ik heb haar niet eens de kans gegeven om iets anders te doen dan wat mijn vriendin in haar zag en herkende. Ik ben blind afgegaan op het oordeel van mijn vriendin. Zonder zelf na te gaan of dit klopte. Hiermee heb ik mogelijk mezelf de kans ontnomen om iemand te helpen en de vrouw heb ik niet eens de kans gegeven om geholpen te worden door mij. Ik zal nu nooit weten of ik er slim aan heb gedaan, of mijn vriendin gelijk had of niet.
Dit is denk ik de kracht van roddels en vooral de valkuil van roddels. Het maakt dat we niet meer gaan denken voor onszelf. Niet meer gaan staan in; misschien is het anders. We nemen alleen maar aan dat wat een ander zegt de waarheid is.
Mogelijk is deze mail veel te vaag voor je, laat hem dan vooral snel voorbij gaan, de volgende keer zal ik weer concreter zijn. Maar als je er toch iets van wilt meenemen: dan hoop ik dat je mee neemt: blijf nadenken voor jezelf. Bij alles wat anderen zeggen. En zelfs wat je zelf bedenkt, het kan zijn dat je het mis hebt, net zoals ik het mis had door niet zelf na te denken, nu zal ik het nooit weten.