|
Zelf heb ik ooit een klein auto-ongeluk gehad, het was erg slecht weer en ik botste op de auto voor mij.
Mijn eerste reactie was de deur opgooien en sorry roepen, wat niet veel nut had, was er was echt niemand op straat die het hoorde in dat vreselijke weer.
Mijn tweede reactie was ik moet nu niet huilen, ik moet dit eerst oplossen. Ik slikte al mijn tranen in en stapte de auto uit, naar de bestuurders van de auto voor mij. Gelukkig wist het echtpaar in de die auto wat je moest doen, want ik kon niet meer helder denken en alleen maar sorry zeggen.
Nadat alle formulieren waren afgehandeld, heb ik het echtpaar een fijne kerst gewenst (ja het was tweede kerstdag, en de kerstsoep lag in de achterbak van hun auto) reed ik verder op weg naar mijn ouders huis. Ik was echter helemaal van de kaart en besloot de auto eerst even op een rustig stukje langs de weg te zetten. Daar belde ik (dacht ik) mijn ouders. Maar omdat ik zo overstuur was, belde ik naar het nummer dat stond onder ‘thuis’. Dat was mijn eigen huis in Utrecht, ik kon echt niet meer helder denken. Toen er dus niemand opnam (ik zat namelijk in de auto en niet in mijn eigen huis) barstte ik in tranen uit. De tranen van het half uur daarvoor. Die helemaal mijn normaal denkende brein hadden overgenomen.
Na een hele tijd werd ik pas rustig en kon ik verder rijden. In mijn geval, hadden ‘mijn niet uitten van de emoties’ dus volledig mijn denken vertroebeld.
Waarschijnlijk had ik, als ik eerst mijn emoties had laten gaan, dus flink had gehuild van de schrik, ik beter kunnen nadenken over het invullen van de formulieren en het bellen naar huis.
Wist jij dat uit onderzoek is gebleken dat de fysiologische (de normaal werkende reacties van het lichaam) tijd voor het verwerken van een emotie ongeveer 90 seconden is.
Daarom als jou iets gebeurd dat je raakt en er is tijd en ruimte om dit meteen te verwerken doe dat dan, want dan zijn er slechts 90 seconden nodig om de emoties volledig te doorlopen.
Waarschijnlijk had ik, als ik meteen was gaan huilen er ongeveer twee minuten over gedaan en was mijn brein niet meteen op tilt geslagen.
Het is dus zeer effectief om, als het kan, meteen je emoties te laten plaatsvinden op het moment dat ze zich aandienen.
Wat er logischerwijs gebeurt als we emoties uitstellen is dat het of veel langer duurt om ze te verwerken, zoals mijn half uur huilen in de auto, of/en dat je de emotie opslaat in je lichaam waardoor het lichaam (tijdelijk) ontregeld wordt.
Het gevolg daarvan is dat je bang kunt worden van je eigen emoties, want stel je voor dat de beerput open gaat, dan komt alles eruit wat je eerder al had vastgezet.
Ken jij dat? Dat jij je emoties uitstelt? En komt er bij jouw dan ook zo’n moment van ‘het komt daarna harder en langer terug’ of het blokkeert iets anders?
Nu je dit weet, zou je nu sneller tijd nemen om je emoties te doorleven op het moment dat je ze meemaakt? Ik ben benieuwd.
Wil je hier meer over weten of heb je hier een vraag over? Mail me dan op
|
Uitstel van ‘emotie’executie
