Misschien herken je dit wel… Je zit op de bank, kopje thee in de hand, en ineens voel je iets knagen. Boosheid, verdriet, angst… iets wat zo fel is dat je bijna schrikt van jezelf. Maar je denkt: “Dit mag niet. Ik mag hier niet zo over voelen. Ik moet sterk zijn, voor de kinderen, voor mijn partner, voor mezelf.”
Het is alsof je een storm binnenin hebt, maar je probeert het te negeren. Je vecht tegen je eigen emoties, terwijl ze juist vragen om gezien en gehoord te worden.
Ik zie dit elke dag in mijn werk. Mensen die ziek zijn – en jij weet hoe het voelt – die zichzelf niet toestaan te voelen wat er is. Misschien omdat boosheid ongepast voelt, of verdriet te overweldigend. Misschien omdat je denkt dat je partner of kinderen het niet aankunnen.
Maar hier is het punt: erkenning verandert alles.
Erkennen wat er is, betekent niet dat je alles meteen moet oplossen. Het betekent niet dat je altijd vrolijk moet zijn, of dat je je partner of kinderen moet beschermen tegen je emoties. Het betekent simpelweg: ik voel dit, het is hier, en het mag er zijn.
Denk er eens over na:
- Je bent boos dat je ziek bent. Mag dat? Ja, het mag.
- Je voelt je aangevallen door een opmerking van je partner. Mag dat? Ja, het mag.
- Je voelt je gekwetst of onzeker over de toekomst. Mag dat? Absoluut.
Door te erkennen wat er is, haal je de kracht terug. Het is alsof er een deurtje opent in je hart, een plek waar je eindelijk ademen kunt zonder oordeel over jezelf. En op dat moment, geloof me, gebeurt er iets magisch: de emotie verliest haar verstikkende kracht, en jij komt een stukje dichter bij jezelf.
Voor jou, als vrouw die altijd goed kon voelen, is dit misschien nog moeilijker. Alles voelt verkeerd, alles lijkt uit balans. Maar het goede nieuws is: je gevoel is niet kapot. Het is nog steeds jouw kompas. Alleen is het even verward geraakt door alles wat er nu op je afkomt.
Dus sta jezelf toe wat er is. Voel het, benoem het, laat het er zijn. Niet om het op te lossen, maar om ruimte te creëren. Ruimte waarin je weer kunt ademen, ruimte waarin je langzaam weer overzicht krijgt, en ruimte waarin hoop terug kan komen.
Want erkenning is geen zwakte. Erkenning is kracht. Het is de eerste stap naar houvast, naar helderheid, naar het gevoel dat je weer zelf aan het stuur kunt zitten – ook al voelt alles nu nog zo chaotisch.
Durf te voelen. Durf te zijn. En weet dat je hierin niet alleen bent.
Ik wens je moed en zachtheid om te voelen en erkennen wat er is
Mocht je hulp willen hierbij? Dit is waar ik goed in ben, dus neem contact met me op.